Vandaag naar Poperinge getrokken met de bedoeling van de 80 km te gaan doen. Ik had me voorgenomen om aan de splitsing te kijken hoe het ging en dan eventueel over te schakelen naar de 100 km omdat ik toch eens graag de Casselberg zou doen ook... Had die nog nooit gedaan, maar veel van gehoord...
Afgesproken met Bert, Siegfried, Bruno, Jan Vdp en Philippe ter plaatse. Toen ik toekwam was Siegfried de enigste die ik daar al zag, samen met Steven2 die er blijkbaar weer bovenop was en vol goesting zat om te biken. Ondertussen was ook Steve daar nog die met enkele collega's de baan op ging.
Jan jammer genoeg mislopen aan de ingang, dus met een paar minder op de baan. In het begin op het gemakske enkele baantjes in en uit in Poperinge. We moesten het centrum uit geraken hé.
De eerste stroken offroad waren er direct die nogal redelijk zuigend waren, maar het werd wel duidelijk dat de regen van de voorbije dagen minder modder gemaakt had dan gevreesd. Toch was het al doseren van in het begin. Het is immers een tocht waar je je in de eerste 10 km kan mispakken. Het is relatief plat, dus kan je doorgeven zou je denken... Je kan het inderdaad, maar er volgt nog veel meer, dus is het wel belangrijk om de benen op 't gemak op te warmen. Dit was echter buiten den kerel gerekend met zijn tenuetje van wielertoerist.be... Hij vloog ons voorbij op de baan, maar bij de volgende afslag miste hij die. Tja, bij de wielertoeristen staan de pijltjes op de weg hé, dus met het hoofd naar beneden gereden zeker? :-)
Vanuit het centrum van Poperinge ging het richting Helleketelbos wat we moesten doorkruisen om in Abele te komen. Hier bleek dat het inderdaad een tochtje zou worden om op je eigen tempo te rijden. Ons groepke hing al aan de rekker...
Na Abele staken we de grens over en gingen we een tijdje rondtoeren in Frankrijk. Het werd, zoals we de streek kennen, puur genieten!
We zagen de "Mont De Cats" al van ver liggen, maar toch reden we er niet direct naar toe. Het was nog wat rondjes draaien ervoor. De eerste beklimming van den dag werd de Boeschepeberg. Niet direct de zwaarste, maar de toon was gezet. De Mont de Boeschepe zorgde direct voor een aantal hoogtemeters en een aantal fameus puffende kerels op de bike. Bij mij ging alles goed, zonder problemen op 't gemaksken naar boven. Niet te hard van stapel gaan, want er zou nog veel volgen, zeker als ik de 100 zou willen doen.
Na de Boeschepeberg zaten we voor dat we het wisten op de flanken van de Catsberg. Tijdens de afdaling van de Cats liet ik mij volledig gaan. Samen met Philippe hadden we ondertussen al een gaatje geslagen. Tijdens de afdaling gooide ik mij naar beneden en haalde ik een paar man in. Beneden wou ik schakelen, maar toen blokkeerde zo goed als alles. Bij controle bleek mijn achterwiel er heel los in te zitten... Mijne snelspanner was dus open geschoten. Stel je voor dat ik zo een jump zou genomen hebben en mijn wiel viel er uit... Man man man, da zou een schoon zicht geweest zijn.
Hierdoor dan natuurlijk een beetje achterstand opgelopen op Philippe die ondertussen al aan het slalommen was tussen wat bomen... Allez, hij probeerde toch, maar ramde een boom met zijn schouder, met alle gevolgen van dien zou blijken. 2 wielen die geplooid zijn door de slag, een getoucheerde vork, maar ergst van al blijkbaar, redelijk wat schouderpijn. HOpelijk redelijk vlug hersteld om volgende week weer te kunnen biken?
Daarna kwamen we via een gekend stuk oude spoorweg aan de bevoorrading. We hadden ondertussen al een 30 tal kilometer op de teller. Aan de bevoorrading kwamen we Petanker tegen die stond te wachten op zijn broer. Die hadden we gezien op de Boeschepeberg, waar hij mooi stond te kijkn naar zijn derailleur... totetrekkerie? Of gewoon niet beter kunnen? :-)
Ook Jan vdp stond aan de bevoorrading. Hij was vertrokken zonder ons omdat hij ons niet vond. Hij was alleen op stap en zou de rest van de 60 km afhaspelen. Niet slecht voor iemand die al jaren stil gelegen heeft op mtb-vlak...
Philippe, Berre, Bruno, Steven2 en Steve kozen voor de 60 of 80 km. Siegfried en ik gingen voor het grotere avontuur en kozen voor de 100 km die er volgens het blad aan de bevoorrading 108 zouden zijn. Soit, ik had tijd, dus laat het maar komen dacht ik zo... De Cassel, al veel van gehoord, maar nog nooit van dicht gezien. Die zou ik ook graag eens bedwingen. Na wat gebakkelei met nen kerel die dacht dat hij de man was omdat hij met nen Speci reed en die tegen iedereen zijn bike mocht zetten, konden we eindelijk op weg.
De aanloop naar de Cassel was plat, dus niet laten vangen om hier door te geven, want er zou nog wat volgen... De Cassel leek niet veel voor te stellen als je hem in de verte zag liggen. De Cats is veel imposanter van ver... Maaaaaaaar... eenmaal je er aan begint, amaai zunne, nie gezeverd...
Het werd echt pompen op bepaalde stukken. Juist voor de bevoorrading was het ergste stuk... Echt steil omhoog, de kasseien op om dan wel te kunnen genieten van een bevoorrading met een schitterend uitzicht! Een uitzicht op een heel platte omgeving, deze bult lag er precies alleen...
Na de bevoorrading was het zoals Siegfried het mooi verwoorde "maar een goede 50 km meer met een paar molshopen er tussen, dus... zeker te doen". Amaai zunne, dus vanaf de Cassel weer richting de Catsberg om terug te komen aan dezelfde bevoorrading als de eerste post. Eerst moesten we wel nog eens de Cassel afdalen en hem nog een tweetal keer omhoog langs andere kanten, helemaal niet van de poes zunne of zoals de Cercle supporter zei "zelfs niet van een hele nest poezen". Toch tijdens de beklimming twee keer moeten afstappen, ene keer bij al het losliggend grint en ene keer waar er enen voor mij besliste om hem dwars te zetten.
Op vele beklimming kwam Siegfried eerst boven, maar tegen dat we beneden waren, was ik weer voor... We kwamen hier dus goed in overeen :-)
Na de bevoorrading werd het nogmaals de Cats op via een baantje dat overging in de rand van het bos. Eenmaal boven kon je dan kiezen tussen de "easy" en de "technical" afdaling. Ik nam de technical, maar een onoplettendheid zorgde voor een valpartij met een hele grote blauwe plek en wat schaafwonden tot gevolg... Een boomstam met een put erachter die zeker te doen was, maar wie trekt er op zo'n moment nu aan zijn voorrem? Ikke natuurlijk... Mijn voorwiel stond al in de put en de rest was ook te doen, maar ik wou mijn achterwiel een beetje slepen maar trok jammergenoeg aan mijn voorrem. Den dezen dus over zijn voorwiel pats op de rug. Moet met mijn benen blijven haperen zijn aan mijn stuur... Ziet er mooi uit nu...
Nu, het had geen gevolgen voor de tocht, kon zonder moeite (allez, zonder extra moeite) verder rijden.
Daarna volgden nog den zwarten berg (waar ik jammergenoeg mijnen sportdrank met extra suikers liet vallen!), den vidaigneberg, de sulferberg en den Rodenberg (ondertussen moest ik ook toch ook effen in het rood gaan). Amaai, geleidelijk aan begonnen de benen toch wel iets minder krachten te hebben. Ook bij Siegfried bleek het beste er vanaf te zijn op een bepaald moment.
Als toppunt kregen we er de laatste 15 km ook nog een paar wieltjeszuigers bij... Mannen die van het parcours van de 60 kwamen die doodleuk in ons wiel kwamen hangen. Als we vertraagden wilden ze niet overnemen en als we versnelden wilden ze niet lossen... Tja, wij wilden ons dan ook niet geven hé. Het werd nog wat doorgeven de laatste kilometers, terwijl de benen toch wel pijn deden, maar niet plooien zunne, zeker niet met zo'n gasten in ons wiel...
Uiteindelijk zeer content en voldaan over het podiumke gereden in de zaal! Daarna vlug een cola'ke, nen douche, twee bakskes pasta (amaai da deed deugd). Afsluiten deed ik samen met Siegfried, Peter, Hanzi en Knurrebikerslady. Leuken après dus.
Om ongeveer 18u dan thuis en dan nog eens het gras afgereden (was ook nodig zunne...) om dan redelijk afgepeigerd de rest van den avond in mijne zetel door te brengen!
Te downloaden GPS, IGN en andere parcoursinfo
Afgesproken met Bert, Siegfried, Bruno, Jan Vdp en Philippe ter plaatse. Toen ik toekwam was Siegfried de enigste die ik daar al zag, samen met Steven2 die er blijkbaar weer bovenop was en vol goesting zat om te biken. Ondertussen was ook Steve daar nog die met enkele collega's de baan op ging.
Jan jammer genoeg mislopen aan de ingang, dus met een paar minder op de baan. In het begin op het gemakske enkele baantjes in en uit in Poperinge. We moesten het centrum uit geraken hé.
De eerste stroken offroad waren er direct die nogal redelijk zuigend waren, maar het werd wel duidelijk dat de regen van de voorbije dagen minder modder gemaakt had dan gevreesd. Toch was het al doseren van in het begin. Het is immers een tocht waar je je in de eerste 10 km kan mispakken. Het is relatief plat, dus kan je doorgeven zou je denken... Je kan het inderdaad, maar er volgt nog veel meer, dus is het wel belangrijk om de benen op 't gemak op te warmen. Dit was echter buiten den kerel gerekend met zijn tenuetje van wielertoerist.be... Hij vloog ons voorbij op de baan, maar bij de volgende afslag miste hij die. Tja, bij de wielertoeristen staan de pijltjes op de weg hé, dus met het hoofd naar beneden gereden zeker? :-)
Vanuit het centrum van Poperinge ging het richting Helleketelbos wat we moesten doorkruisen om in Abele te komen. Hier bleek dat het inderdaad een tochtje zou worden om op je eigen tempo te rijden. Ons groepke hing al aan de rekker...
Na Abele staken we de grens over en gingen we een tijdje rondtoeren in Frankrijk. Het werd, zoals we de streek kennen, puur genieten!
We zagen de "Mont De Cats" al van ver liggen, maar toch reden we er niet direct naar toe. Het was nog wat rondjes draaien ervoor. De eerste beklimming van den dag werd de Boeschepeberg. Niet direct de zwaarste, maar de toon was gezet. De Mont de Boeschepe zorgde direct voor een aantal hoogtemeters en een aantal fameus puffende kerels op de bike. Bij mij ging alles goed, zonder problemen op 't gemaksken naar boven. Niet te hard van stapel gaan, want er zou nog veel volgen, zeker als ik de 100 zou willen doen.
Na de Boeschepeberg zaten we voor dat we het wisten op de flanken van de Catsberg. Tijdens de afdaling van de Cats liet ik mij volledig gaan. Samen met Philippe hadden we ondertussen al een gaatje geslagen. Tijdens de afdaling gooide ik mij naar beneden en haalde ik een paar man in. Beneden wou ik schakelen, maar toen blokkeerde zo goed als alles. Bij controle bleek mijn achterwiel er heel los in te zitten... Mijne snelspanner was dus open geschoten. Stel je voor dat ik zo een jump zou genomen hebben en mijn wiel viel er uit... Man man man, da zou een schoon zicht geweest zijn.
Hierdoor dan natuurlijk een beetje achterstand opgelopen op Philippe die ondertussen al aan het slalommen was tussen wat bomen... Allez, hij probeerde toch, maar ramde een boom met zijn schouder, met alle gevolgen van dien zou blijken. 2 wielen die geplooid zijn door de slag, een getoucheerde vork, maar ergst van al blijkbaar, redelijk wat schouderpijn. HOpelijk redelijk vlug hersteld om volgende week weer te kunnen biken?
Daarna kwamen we via een gekend stuk oude spoorweg aan de bevoorrading. We hadden ondertussen al een 30 tal kilometer op de teller. Aan de bevoorrading kwamen we Petanker tegen die stond te wachten op zijn broer. Die hadden we gezien op de Boeschepeberg, waar hij mooi stond te kijkn naar zijn derailleur... totetrekkerie? Of gewoon niet beter kunnen? :-)
Ook Jan vdp stond aan de bevoorrading. Hij was vertrokken zonder ons omdat hij ons niet vond. Hij was alleen op stap en zou de rest van de 60 km afhaspelen. Niet slecht voor iemand die al jaren stil gelegen heeft op mtb-vlak...
Philippe, Berre, Bruno, Steven2 en Steve kozen voor de 60 of 80 km. Siegfried en ik gingen voor het grotere avontuur en kozen voor de 100 km die er volgens het blad aan de bevoorrading 108 zouden zijn. Soit, ik had tijd, dus laat het maar komen dacht ik zo... De Cassel, al veel van gehoord, maar nog nooit van dicht gezien. Die zou ik ook graag eens bedwingen. Na wat gebakkelei met nen kerel die dacht dat hij de man was omdat hij met nen Speci reed en die tegen iedereen zijn bike mocht zetten, konden we eindelijk op weg.
De aanloop naar de Cassel was plat, dus niet laten vangen om hier door te geven, want er zou nog wat volgen... De Cassel leek niet veel voor te stellen als je hem in de verte zag liggen. De Cats is veel imposanter van ver... Maaaaaaaar... eenmaal je er aan begint, amaai zunne, nie gezeverd...
Het werd echt pompen op bepaalde stukken. Juist voor de bevoorrading was het ergste stuk... Echt steil omhoog, de kasseien op om dan wel te kunnen genieten van een bevoorrading met een schitterend uitzicht! Een uitzicht op een heel platte omgeving, deze bult lag er precies alleen...
Na de bevoorrading was het zoals Siegfried het mooi verwoorde "maar een goede 50 km meer met een paar molshopen er tussen, dus... zeker te doen". Amaai zunne, dus vanaf de Cassel weer richting de Catsberg om terug te komen aan dezelfde bevoorrading als de eerste post. Eerst moesten we wel nog eens de Cassel afdalen en hem nog een tweetal keer omhoog langs andere kanten, helemaal niet van de poes zunne of zoals de Cercle supporter zei "zelfs niet van een hele nest poezen". Toch tijdens de beklimming twee keer moeten afstappen, ene keer bij al het losliggend grint en ene keer waar er enen voor mij besliste om hem dwars te zetten.
Op vele beklimming kwam Siegfried eerst boven, maar tegen dat we beneden waren, was ik weer voor... We kwamen hier dus goed in overeen :-)
Na de bevoorrading werd het nogmaals de Cats op via een baantje dat overging in de rand van het bos. Eenmaal boven kon je dan kiezen tussen de "easy" en de "technical" afdaling. Ik nam de technical, maar een onoplettendheid zorgde voor een valpartij met een hele grote blauwe plek en wat schaafwonden tot gevolg... Een boomstam met een put erachter die zeker te doen was, maar wie trekt er op zo'n moment nu aan zijn voorrem? Ikke natuurlijk... Mijn voorwiel stond al in de put en de rest was ook te doen, maar ik wou mijn achterwiel een beetje slepen maar trok jammergenoeg aan mijn voorrem. Den dezen dus over zijn voorwiel pats op de rug. Moet met mijn benen blijven haperen zijn aan mijn stuur... Ziet er mooi uit nu...
Nu, het had geen gevolgen voor de tocht, kon zonder moeite (allez, zonder extra moeite) verder rijden.
Daarna volgden nog den zwarten berg (waar ik jammergenoeg mijnen sportdrank met extra suikers liet vallen!), den vidaigneberg, de sulferberg en den Rodenberg (ondertussen moest ik ook toch ook effen in het rood gaan). Amaai, geleidelijk aan begonnen de benen toch wel iets minder krachten te hebben. Ook bij Siegfried bleek het beste er vanaf te zijn op een bepaald moment.
Als toppunt kregen we er de laatste 15 km ook nog een paar wieltjeszuigers bij... Mannen die van het parcours van de 60 kwamen die doodleuk in ons wiel kwamen hangen. Als we vertraagden wilden ze niet overnemen en als we versnelden wilden ze niet lossen... Tja, wij wilden ons dan ook niet geven hé. Het werd nog wat doorgeven de laatste kilometers, terwijl de benen toch wel pijn deden, maar niet plooien zunne, zeker niet met zo'n gasten in ons wiel...
Uiteindelijk zeer content en voldaan over het podiumke gereden in de zaal! Daarna vlug een cola'ke, nen douche, twee bakskes pasta (amaai da deed deugd). Afsluiten deed ik samen met Siegfried, Peter, Hanzi en Knurrebikerslady. Leuken après dus.
Om ongeveer 18u dan thuis en dan nog eens het gras afgereden (was ook nodig zunne...) om dan redelijk afgepeigerd de rest van den avond in mijne zetel door te brengen!
Te downloaden GPS, IGN en andere parcoursinfo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten