Vandaag samen met een tiental Steenbakkers de rit voor het goede doel in Zwevegem afgehaspeld. The Ride For Help zou een mooie tocht worden!
Tegen dat ik toekwam aan de start had ik al een goede 11 km gereden. Met den bike naar ginder dus. Het schoon weer was er, dus profiteren was de boodschap, samen met wat kilometers doen...
Aan de start bleek al dat Seppe en zijn bende geprobeerd hadden om er het beste van te maken. Goed georganiseerde inschrijving, grote rode pijlen, volk genoeg,...
Soit, wij na de inschrijvingen dus op weg voor een snel tochtje...
Via een stukske vaart, waar John en Siegfried het offroad gedeelte voor zich namen, ging het richting Hellekenlos om dan naar het Banhoutbos te gaan. In Banhoutbos stond er iemand een boom om de duwen leek het wel. Toen we dichter kwamen hoorden we aan het geluid dat hij gisteren waarschijnlijk iets te diep in het glas gekeken had en vandaag dan iets te diep gegaan was in het begin van de tocht...
Na het Banhoutbos ging het richting Ingooigem. De klim van de Zwevegemstraat werd ingezet. Ondertussen waren we op de Wulfsberg Birger, Rik en Bruno kwijtgespeeld. De rest werd in groepkes getrokken. De snelheid lag dan ook helemaal niet laag.
In het wiel van twee wielertoeristen reden we de Zwevegemstraat omhoog. Net voor het einde zetten we ons voor hen en zij bleven in ons wiel, jammergenoeg het verkeerde parcours op. Ze keken maar raar als ze ons een "stapsteentje" zagen inrijden.
Via Klein Ronse ging het dan naar centrum Otegem. Ondertussen had Dries het voortouw genomen. In zijn wiel ging het dan richting Truweel. Op een haar na raakte ik daar zowaar een paaltje met de bewegwijzering. Ik schoot van het stapsteentje en moest mijn beste stuurkunsten uithalen om er nog net naast te gaan.
Na wat draaien en keren in Otegem kwamen we bij de eerste bevoorrading. Ruim, meer dan voldoende bleek het te zijn. Tot nu toe zijn er zeker geen minpunten aan deze tocht te vinden...
We waren bijna aan de afdaling van de keiberg. De oude spoorweg naar beneden om dan de N8 over te vlammen. Mooi en heel tof van die mannen die het verkeer tegen hielden, maar aan de organisatie: dit is helemaal niet zonder risico hé. Die persoon mag geen verkeer tegenhouden hé. Hij mag zeggen wanneer er geen verkeer afkomt, maar mag het verkeer niet tegenhouden. Moest er iets gebeuren op dat moment (een auto die doorrijdt of zo) dan zijn jullie verantwoordelijk hé...
Naar de Sint Pietersbrug... Effen erna reed ik plat en haalden we een fameuze nagel uit mijn buitenband, amaai... Na een vlotte samenwerking konden we weer op de baan.
Net voor het Mortagnebos ging ik in een afdaling fameus tegen de vlakte. Ik wilde persé Philippe bijhalen en nam een paar risico's. Beneden, toen ik in het wiel zat, sloeg mijn voorwiel plots weg in een spoor met alle gevolgen van dien. Vlak met de borst op de grond. Pijnlijk... Direct de adem efkes afgesneden.
Efkes bekomen en dan weer den bike op om Sint Denijs efkes te verkennen.
Na den Dries en de oude spoorweg, ging het richting het Grandvalbos. Tijdens het klimmeke naar de grote baan richting Kooigem, na het ronde punt, kreeg ik plot redelijk veel pijn in de borststreek. De val liet duidelijk zijn sporen na. De anderen efkes moeten laten rijden.
Tegen het Grandvalbos had ik ze echter al weer bijgehaald en in de klim stak ik er een aantal voorbij. Tegen het uitkomen van den bos waren er maar twee meer voor. Amaai, den bos lag er schitteren bij! Droog, nie te doen, nog een verschil met onzen tocht in december...
Na het Grandvalbos ging het via de gekende stukken richting de Tontekapel. Dit is echt mijn zwart beest in de streek. Vandaag ging het echter redelijk, mijn valpartij in gedachten...
Na de Zwijnshoek en het Laatste Oordje kregen we de schitterende afdaling te doen, die naar de Drielinden... John efkes de ketting ervan... Hier, op de stenen en brokken en putten haalde ik mijn topsnelheid van 49 km/h voor vandaag... Amaai...
Was schudden en beven hoor... NIe normaal... De snelheid zorgde er wel voor dat er over de hindernissen gevlogen werd...
Nu nog richting Knokke-Zwevegem, den oude spoorweg op en tot aan de Vaart. Steven en ik wilden het steil stukje omhoog rijden, maar jammergenoeg viel er enen stil net voor wij er op reden.
Eenmaal langs de vaart kwam Philippe weer naast ons rijden en trok nog eens goed door. Steven zette hem direct in zijn wiel. Ik kon niet direct meer aanpikken. Efkes een gaat gelaten en dan weer de pees erop gelegd... Het groot mes deed zijn best... Tegen den arrivée waren we er weer bij.
Nog nen goeden aprés in de schitterende lente-zon en dan weer met den bike naar huis.
Thuis 78,6 km op den teller met een totaal gemiddelde van 23,7 km/h. Nie slecht vond ik...
Aan de organisatie: schitterend gedaan voor een eerste en eenmalige organisatie. Moesten vele organisaties maar een voorbeeld nemen aan jullie! Doe zo verder en voor mij is jullie eindwerk al geslaagd!
Te downloaden GPS, IGN en andere parcoursinfo
Tegen dat ik toekwam aan de start had ik al een goede 11 km gereden. Met den bike naar ginder dus. Het schoon weer was er, dus profiteren was de boodschap, samen met wat kilometers doen...
Aan de start bleek al dat Seppe en zijn bende geprobeerd hadden om er het beste van te maken. Goed georganiseerde inschrijving, grote rode pijlen, volk genoeg,...
Soit, wij na de inschrijvingen dus op weg voor een snel tochtje...
Via een stukske vaart, waar John en Siegfried het offroad gedeelte voor zich namen, ging het richting Hellekenlos om dan naar het Banhoutbos te gaan. In Banhoutbos stond er iemand een boom om de duwen leek het wel. Toen we dichter kwamen hoorden we aan het geluid dat hij gisteren waarschijnlijk iets te diep in het glas gekeken had en vandaag dan iets te diep gegaan was in het begin van de tocht...
Na het Banhoutbos ging het richting Ingooigem. De klim van de Zwevegemstraat werd ingezet. Ondertussen waren we op de Wulfsberg Birger, Rik en Bruno kwijtgespeeld. De rest werd in groepkes getrokken. De snelheid lag dan ook helemaal niet laag.
In het wiel van twee wielertoeristen reden we de Zwevegemstraat omhoog. Net voor het einde zetten we ons voor hen en zij bleven in ons wiel, jammergenoeg het verkeerde parcours op. Ze keken maar raar als ze ons een "stapsteentje" zagen inrijden.
Via Klein Ronse ging het dan naar centrum Otegem. Ondertussen had Dries het voortouw genomen. In zijn wiel ging het dan richting Truweel. Op een haar na raakte ik daar zowaar een paaltje met de bewegwijzering. Ik schoot van het stapsteentje en moest mijn beste stuurkunsten uithalen om er nog net naast te gaan.
Na wat draaien en keren in Otegem kwamen we bij de eerste bevoorrading. Ruim, meer dan voldoende bleek het te zijn. Tot nu toe zijn er zeker geen minpunten aan deze tocht te vinden...
We waren bijna aan de afdaling van de keiberg. De oude spoorweg naar beneden om dan de N8 over te vlammen. Mooi en heel tof van die mannen die het verkeer tegen hielden, maar aan de organisatie: dit is helemaal niet zonder risico hé. Die persoon mag geen verkeer tegenhouden hé. Hij mag zeggen wanneer er geen verkeer afkomt, maar mag het verkeer niet tegenhouden. Moest er iets gebeuren op dat moment (een auto die doorrijdt of zo) dan zijn jullie verantwoordelijk hé...
Naar de Sint Pietersbrug... Effen erna reed ik plat en haalden we een fameuze nagel uit mijn buitenband, amaai... Na een vlotte samenwerking konden we weer op de baan.
Net voor het Mortagnebos ging ik in een afdaling fameus tegen de vlakte. Ik wilde persé Philippe bijhalen en nam een paar risico's. Beneden, toen ik in het wiel zat, sloeg mijn voorwiel plots weg in een spoor met alle gevolgen van dien. Vlak met de borst op de grond. Pijnlijk... Direct de adem efkes afgesneden.
Efkes bekomen en dan weer den bike op om Sint Denijs efkes te verkennen.
Na den Dries en de oude spoorweg, ging het richting het Grandvalbos. Tijdens het klimmeke naar de grote baan richting Kooigem, na het ronde punt, kreeg ik plot redelijk veel pijn in de borststreek. De val liet duidelijk zijn sporen na. De anderen efkes moeten laten rijden.
Tegen het Grandvalbos had ik ze echter al weer bijgehaald en in de klim stak ik er een aantal voorbij. Tegen het uitkomen van den bos waren er maar twee meer voor. Amaai, den bos lag er schitteren bij! Droog, nie te doen, nog een verschil met onzen tocht in december...
Na het Grandvalbos ging het via de gekende stukken richting de Tontekapel. Dit is echt mijn zwart beest in de streek. Vandaag ging het echter redelijk, mijn valpartij in gedachten...
Na de Zwijnshoek en het Laatste Oordje kregen we de schitterende afdaling te doen, die naar de Drielinden... John efkes de ketting ervan... Hier, op de stenen en brokken en putten haalde ik mijn topsnelheid van 49 km/h voor vandaag... Amaai...
Was schudden en beven hoor... NIe normaal... De snelheid zorgde er wel voor dat er over de hindernissen gevlogen werd...
Nu nog richting Knokke-Zwevegem, den oude spoorweg op en tot aan de Vaart. Steven en ik wilden het steil stukje omhoog rijden, maar jammergenoeg viel er enen stil net voor wij er op reden.
Eenmaal langs de vaart kwam Philippe weer naast ons rijden en trok nog eens goed door. Steven zette hem direct in zijn wiel. Ik kon niet direct meer aanpikken. Efkes een gaat gelaten en dan weer de pees erop gelegd... Het groot mes deed zijn best... Tegen den arrivée waren we er weer bij.
Nog nen goeden aprés in de schitterende lente-zon en dan weer met den bike naar huis.
Thuis 78,6 km op den teller met een totaal gemiddelde van 23,7 km/h. Nie slecht vond ik...
Aan de organisatie: schitterend gedaan voor een eerste en eenmalige organisatie. Moesten vele organisaties maar een voorbeeld nemen aan jullie! Doe zo verder en voor mij is jullie eindwerk al geslaagd!
Te downloaden GPS, IGN en andere parcoursinfo
