20061126 Sunparks MTB Weekend Mol Part two

Voor de tweede dag op rij gaan biken in een schitterende streek die voor ons geheel ongekend was... De familie in het vakantiepark, wat moet ne mens nog meer hebben?

Vandaag stond de tweede rit dus gepland. Ook deze zonder gps moeten rijden, want gisteren hebben de batterijen het onderweg begeven... We gingen vandaag samen op stap met twee vrouwen mee. De vriendin van Kurt en Annelies (de vrouw van Steven) gingen ook mee biken. Het zou dus een kalm tochtje worden tot aan de splitsing. Iedereen, behalve Johan die weer vroeger vertrokken was, zou samenblijven tot aan dat punt. Pascal en ikzelf zouden daarna kiezen voor de 40 km, de rest voor de 20 km.

Al van in het begin was het weer puur genieten. Biken dwars door een mooi aangelegd naaldbos, niet echt op een pad, maar voortgaan op de sporen van die die voor jou gepasseerd zijn! Schitterend! Al snel bleek dat de tocht een stuk technischer zou worden dan die van gisteren. Misschien minder lastig, maar technischer...

Na het mooie bos kwamen we direct terecht in een strook zand. In het bos vlug wat voorsprong genomen om daar dan wat foto's te kunnen nemen. Dit in het begin enkele keren gedaan, het werd een intervaltraining. Na een tijdje werden we juist voor een singletrack ingehaald door een hele bende bikers. Ik kon me niet meer houden en zei tegen Pascal dat ik het gat eens ging toerijden. De singletrack opgevlogen en in het wiel gaan hangen... Daarna weer gewacht op de rest van de groep. Steven zei tegen Pascal en mezelf dat we gerust mochten doorrijden. We wilden echter bij elkaar blijven tot aan de bevoorrading. Dat deden we dan ook. Telkens na een singletrack door het één of het andere bos wachtten we zonder problemen op de rest. Samen uit, samen thuis was de leuze vandaag! Sommige andere bikers hadden het echter niet zo voor met ons... Enkelen klaagden echt wel achter ons gat en hadden de kunst om iedereen op te jagen! Niet doen ensen, iedereen moet het eens leren hé! De één is nu eenmaal iets rapper dan de andere...

Soit, eenmaal aan de bevoorrading genoten van een soepke, een stukske isostarreep, een isostar drank,... soit, weer meer dan voldoende dus. Ondertussen ook iemand proberen te helpen die met losse cranks zat, maar blijkbaar was het het binnenwerk dat naar de knoppen was... Weer kosten voor die man dus...

Na de bevoorrading kozen Pascal en ik voor de 40 km. Het zouden er nog een 25 tal worden in een sneltrein-tempo. Het eerste stuk dat we voorgeschoteld kregen was een stukje weg als aanloop naar een mooi, schitterend stuk bos. Aan da bos kwam precies ook geen einde... Het bleef draaien en keren, op en neer, slalommen,... We begonnen aan dit bos in een treintje van een heel aantal personen. Ik speelde de locomotief en uiteindelijjk kwamen we het bos uit met een viertal. Het was echt op het scherp van de snee! We gingen in dit bos niet onder de 25 km/u... De stukken verhard erna waren echt om te recupereren want dit bos had veel inspanning gevergd! Nu, het was wel heel leuk om zo heel diep te gaan.

Enkele stukken verder nam Pascal het voortouw, tot aan de volgende bevoorrading. Die lag maar een tiental kilometer na de eerste... Vanaf daar was het dan maar een kleine 15 km meer normaal gezien. Ook deze laatste 10 à 15 km werden afgelegd aan een hels tempo. We gingen nergens meer onder de 25 à 26 km/h... Het was vliegen! We haalden nog een heel pak van de bikers in die ons in het begin (voor de eerste bevoorrading) bijhaalden...

Leuke tocht, met schitterende stukken! Hier en daar een paar technische stukken, maar ook niet zo heel moeilijk om te doen.

Beide tochten van dit weekend waren mooi toegankelijk voor bikers die ervaren zijn en voor zij die minder ervaren zijn in het mountainbiken! Goed gezien van de organisatie en dat moet ook wel op zo'n weekend!

Nog vlug den bike weer afgespoten en dan weer naar de huisjes. De anderen verschoten ervan dat we er ook al waren...
Nog gegeten, Nora in bed gestopt en de auto beginnen laden. Toen Nora wakker was, afscheid genomen van iedereen en dan weer op weg naar huis...

Schitterend gesaagd weekend waar ik zeker nog naar ga terug komen!


MTB Weekend Sunparks Mol 24-25-26 november 2006

20061125 Sunparks MTB Weekend Mol

Yep, gisteren avond toegekomen in Mol met een hoop andere Steenbakkers om deel te nemen aan het Sunparks MTB Weekend. Na geïnstalleerd te zijn, nog even gaan kennismaken in de grote zaal met een hoop andere MTB'ers. Natuurlijk kwamen we Leffingenoartje en de P tegen... We dronken er een paar en gingen dan weer richting ons huisje. Nogal redelijk vlug in bed gekropen, we moesten immers fris zijn voor deze morgen hé...

Net voor we gingen vertrekken kwam men ons melden dat we onze wagen moesten verplaatsen, anders zouden ze die wegtakelen. Dus vlug de parking gaan opzoeken... Daarna op zoek naar de inschrijvingen. Blijkbaar was da nie zo simpel. Een paar rondekes gereden en dan uiteindelijk gevonden. Alles verliep vrij vlot en wij dan maar op weg... Johan was ondertussen al een tijdje vertrokken...

Vandaag stond er 70 km op het programma op een heel vlak parcours. Zowel Steven als Kurt waren ziek geweest en waren niet 100%. Het zou er dus eentje worden op het gemak... Het bleek al snel dat het een mooi tochtje zou worden met veel singletracks en minder modder dan verwacht. De bossen in de streek zouden ongetwijfeld optimaal benut worden.

Om te starten was het zo van dat weer waarbij je niet wist welke kledij je moest aantrekken. Alle anderen kozen voor de trui met de lange mouwen of de windtex. Ik koos echter voor de gewone koerstrui met mouwstukken. Daaronder wel een onderhemd en een dun truitje met lange mouwen aan. Na een aantal kilometer stopte ik om de banden wat bij te pompen en profiteerde ik ervan om het truitje met lange mouwen uit te spelen. Het was echt warm... Helemaal nog geen winterweer!

Ondertussen hadden we zo al een heleboel boereslagen gehad... Het parcours zou ons vandaag geen parten spelen, maar de wind zou daarentegen nogal eens lelijk kunnen huishouden.

Het was duidelijk dat Pascal weer de goede benen had vandaag. In een heleboel singletracks kon hij zich niet bedwingen en reed hij een stuk voor... Hij liet zich dan wel gewillig inlopen door ons op de weinige stukken verhard.

Tijdens de rit viel het op hoeveel singletracks er hier langs het water liggen. Telkens een smal spoor langs enkele smalle rivierkes! Schitterend gewoon!
De bossen deden ons genieten van de ochtendgeur op een mooie herfstdag! Het was puur genieten.

Aan de splitsing tussen de 50 en de 70 kozen Steven en Kurt, die nog niet helemaal gerecupereerd waren van de ziekte, voor de 50 km. Bert, Pascal en ikzelf kozen voor de 70. Iets verder kwamen wij aan onze tweede bevoorrading. Onderweg hadden we ondertussen het gezelschap gekregen van twee bikers in een grijs tenuetje. Die bleven constant in het wiel hangen en namen geen enkele keer over. Aan de tweede bevoorrading kwamen we dan ook een otis-collega van Pascal tegen, die samen onderweg was met een vriend die nogal redelijk veel mee had van Peter Vanpeteghem. Na de bevoorrading kregen we een schitterend stuk bos voorgeschoteld waar ik het voortouw nam... Ik gaf er een lap op en aan het draaien en keren kwam echt geen einde... Het waren waarschijnlijk 4 km onafgebroken door hetzelfde bos op het scherp van de snee! Schitterend! Ik hoorde ze achter mij nu en dan puffen... Ik moest ook echt wel puffen... Daarna was het weer effen bekomen op een stukje verhard. Nog steeds weigerden de twee grijze muizen over te nemen... Ondertussen waren we ook Maarten, de Otisman, kwijt. Hij kon niet volgen en had gezegd tegen zijn compagnon dat die gerust mocht meerijden. Op een bepaald moment verdwenen de grijze muizen van bij ons. We hadden ons na een zeer technisch stuk aangesloten bij een groepje anderen, maar die reden ietske te vlug. We lieten ze gaan en de twee grijze mannen sloten dan bij die anderen aan, ook in het wiel, zoals wij ze al 30 km in het wiel gehad hadden... Vanaf de laatste bevoorrading hadden we nogal regelmatig de wind tegen en ik liet Pascal in de laatste 7 km dan ook wijselijk gaan met een groepje anderen. Berre probeerde nog aan te pikken, maar alleen inbeuken tegen de wind is ook niet alle hé. Uiteindelijk dan nog even moeten stoppen aan rode lichten en het achtervolgen was dan helemaal gedaan... Nog enkele kilometers op de tanden bijten en we waren terug aan het vakantiepark.

Na een leuke tocht, met schitterende stukken, leuk gezelschap, goed weer (laatste 3 km wel regen...) en goede bevoorradingen terecht gekomen aan de afspuitstand. Daar aangeschoven en den bike afgespoten, want morgen moet die weer dienst doen

Dan weer richting ons huisje, om daar lekker te genieten van de hesperolletjes die de vrouwen ondertussen hadden klaargemaakt voor Pascal en ikzelf. De dochters gingen beiden nog even slapen en daarna zouden we met alle steenbakkers en hun gezinnen gaan zwemmen.
Na het dutje van de dochters dan inderdaad richting zwembad. Daar leuke momenten beleefd, met zowel de eigen dochter als de andere kinderen. Het is ook eens leuk om je clubgenoten op zo'n ontspannende momenten eens anders te leren kennen.

Om 18u30 werden we verwacht in de grote zaal om deel te nemen aan het pastabuffet. Pascal, Melanie, Luna, Helena, Nora en ikzelf gingen rechtstreeks naar de zaal. Het was even aanschuiven, maar we zijn er dan toch nog in geslaagd om een tafel vrij te houden voor gans de groep. Blijkbaar zat Johan ondertussen al ergens anders met zijn gezin... Hij was er dus niet in geslaagd om plaats te houden...

Ondertussen had ik ook al de bikes op het podium zien staan. Net zoals vele vele anderen ging ik ervan uit dat dat de tombolaprijzen waren. Het ging om een Scott Spark 10 van maar liefst 5599€ en een koerstfiets van Scott van ongeveer 7000€. Het zag er ongeloofwaardig uit, maar anders stond er nog niets van prijzen en Scott was nu eenmaal hoofdsponsor... Wij dus vlug de bonnekes ingevuld en in bij het buitengaan in de doos gegooid. We hadden tegen dan ook al kunnen genieten van het schitterende buffet! Lekker, lekker... Ook de rijsttaartjes waren zeer lekker en dat zal Nora ook zeker beamen. Toen we gevraagd werden om de zaal te verlaten, omdat de tweede shift moest komen eten, nog effen staan kwijlen naar die bike... Amaai zunne... Dan maar met gans de groep naar huis. Effen nog binnen geweest in ons eigen huis, want de dochters en vrouwen waren ondertussen al een tijdje weg. Nora en Luna zaten al in hun bed. Daarna nog enen gaan drinken bij Steven en dan maar verder mijmeren over wat er precies kon gebeuren als we den tombola wonnen... Om 21u45 vertrokken richting zaal voor de trekking van de prijzen. Amaai, er was een heleboel volk dat ook wou winnen precies... Om stipt 22u begonnen ze eraan... Hopelijk zaten we niet tussen de eerste, want dan hadden we kleine prijzen... Geleidelijk aan kwamen ze bij de belangrijke prijzen, maar het zag er niet naar uit dat wij iets zouden meenemen naar huis. Blijkbaar zaten alle huisjes met kleine nummers meer naar boven... Wij hadden huisje 1900, 1901 en 1902.
En dan... de derde prijs voor Nick Valcke uit huisje 1901! Een prijs ter waarde van 400€... Sram X0 Shifters en een X0 achterderailleur. Beiden verpakt in een mooi metalen kistje... Niet te doen, ik was immens content. Ik ben dus weer een tijdje gespaard van dergelijke kosten en het is daarbij nog heel degelijk materiaal ook! Ik was toch van plan om in de toekomst over te schakelen naar Sram, nu doe ik het zeker...

Na de tombola tevreden weer naar de huisjes, nog effen de prijs goed bekeken, nog enen gedronken en dan gaan slapen. Morgen is er immers weer een bike-day hé...

20061119 TT Orchies (Frankrijk)

Toen ik deze morgen de rolluiken optrok, zag het er allesbehalve aangenaam bike-weer uit... Regen, regen en nog eens regen. Rond 7u05 kreeg ik een sms'ke van John om na te gaan of ik nog een extra regenjas had, hij vond de zijne niet meer terug. Gelukkig had ik er noge ene op voorraad...
Om 7u20 had ik afgesproken met Pascal aan zijn voordeur. Pascal kwam tot bij mij. Het regende nogal redelijk en zou kan hij tot bij mij... Soit, we gingen dus op weg om wat een hels tochtje beloofde te worden.
Gelukkig was het nogal redelijk warm voor de tijd van het jaar en bleef de wind achterwege. Voor de rest was alles wat een Flandrien wil aanwezig, regen, modder, kasseien en een terril... De hel van het noorden kwam er aan voor ons...

Eenmaal in Orchies, zat de Lok36000 ons al op te wachten... Hij was daar al aan het wachten op de Steenbakkers die volgens hem een bende tolerante bikers zijn...

Een tiental minuten later kwamen ook Berre, Steven, John, Wouter, Jeffrey en de not(yet)steenbakker Steven toe. We konden dus op weg...

Vanuit Orchies ging het richting Montagne De Douai. Nogal redelijk rap bleek het een tochtje te worden waardoor we enorm smerig gingen worden. Het vuil spatte langs alle kanten op, het was zoeken naar het evenwicht, glijden van links naar rechts,... Door een paar tragere bikers die blijkbaar iets minder technisch waren, kon onze groep niet lang samenblijven. Omwille van het feit dat het ging over een splitsing van twee groepjes, gingen we gewoon door op ons elan. Het was pompen en pompen om soms bij de anderen te blijven, maar het lukte. Via een heel aantal vettige stroken, kasseien die soms niet meer zichtbaar waren, kwamen we aan de terril... Na een klim via een zeer brede zandstrook, kwamen we aan een meer technische strook. Het deed me effen denken aan Bruyelle, maar daar was het dan weer veel imposanter... Na draaien en keren tussen de bomen en struiken, kwamen we aan de bevoorrading. Ondertussen had ik Lok, Jefke, Berre, Pascal en Wouter (die ons met een mooie demarrage bijhaalde) moeten laten gaan. Door enkele tragere voorgangers en door duidelijk minder kracht, kon ik hen niet meer bijhouden... Aan de bevoorrading echter, lieten we alles weer mooi samen komen en konden we na, na de innerlijke mens versterkt te hebben, weer op weg. Tussen de geweerschoten van de jagers gingen we dus weer gaan wroeten. Hier en daar was het echt wel de moeite: immense plassen, zoeken naar het goede spoor, slalommen tussen andere bikers, kasseien die glibberig waren,... Soit, alles wat het biken leuk maakt! Ondanks de regen was het een zeer leuke tocht! Hij was lastig door de staat van het parcours, moest je deze tijdens een droge periode in het jaar doen, dan zou het al heeeeeel wat anders zijn...

Na de bevoorrading reden we jammergenoeg langs een immens bos, ik had er liever dwars door gegaan, maar ja, misschien privé? Soit, het Forêt Dom. De Marciennes was niet voor ons bestemd...

De eerste kilometers na de ravito bleven we met de steenbakkers ook mooi samen... tot jeffrey zijn duivels ontbond en ging zoals geen ander... Enkel Pascal kon (of wou) volgen. De rest bleef achter... De modder, het weer en de kasseien hadden ondertussen hun tol geëist en sommigen onder ons, waaronder ik, zaten op het tandvlees... Ik moest een paar steenbakkers laten gaan, een paar moesten mij ook laten gaan... allez, verbrokkeling alom... De laatste kilometers was het rijden op karakter en "op souplesse"... Pompen tot aan den arrivée met andere woorden...

Eenmaal aan de aankomst nog den bike laten afspuiten, inderdaad, we moesten het niet zelf doen... Onze verse kledij aangetrokken in de kou... Vlug ons gezicht een beke toonbaar gemaakt en hop naar den bar. Daar konden we nog ons gratis 1/2 stokbrood en drank afhalen. Dit nog soldaat gemaakt en dan weer naar huis...

Deze schitterende, zware, maar weer onvergetelijk Franse tocht staat voor volgend jaar zeker weer op het programma!

Het was een schitterende organisatie, idem dito parcours met heeeeeeel weinig verhard en goede bepijling, wat moet een mens nog meer op zondagochtend?

Inderdaad... het gezelschap en dat was er ook...

Te downloaden GPS, NGI en andere parcoursinfo

Gegevens

Energieverbruik 3165 kcal
Gemiddelde hartslag 158 HF/min.
Maximale hartslag 191 HF/min.

Gemiddelde snelheid 19,1 km/u

Maximale snelheid 29,1 km/u

Afstand 51,0 km

Stijging 75 m

20061117 Nachttocht Torhout

Verslag volgt...

20061111 Bruyelle (Antoing)

Vandaag afgezakt naar Bruyelle samen met de kersverse Steenbakker Yoerik. Enkele Steenbakkers gingen naar Wervik om onze eer te verdedigen. Wij deden dat dus bij onze Franstalige vrienden.

Ik keek echt uit naar wat die "carriere" eigenlijk zou zijn. Ik had al vele commentaren gehoord en nen hoop foto's gezien, maar ik wou het toch eens zelf meemaken ook.

Vanaf de start bleek het direct dat het een vettige bedoening zou worden. Na enkele gravé-stroken, waar het duidelijk te merken was dat we in een gebied van steengroeves zaten, gingen we nogal vlug over naar een aantal vettige landwegelkes. Yoerik bleek nu en dan een ketting-blokkage te hebben. Redelijk ambetant dus...

Hier en daar werd het laveren tussen de technisch minder sterke bikers... Een jong baasken bleef ons dan constant inhalen op de weg, maar moest toch effen langs de katnen gaan, want hij gleed uit op een vettige strook...

Uiteindelijk kwamen we aan in het crossparcours aan St Druon! Schitterend! Kijk maar op de fotopagina. Hier en daar was het fameus glijden en slijden. Het parcours lag er immens vettig bij, maar het bleef berijdbaar, al stonden velen toch te voet. Eenmaal er enen voor je stilvalt, is het natuurlijk moeilijk om weer te starten... Na dit schitterend baggerwerk, leek het alsof we al een pak kilometers op de teller hadden, maar het bleken er maar een 13 tal te zijn...
Na deze mooie strook, waar het puur genieten was, ging het richting de carriere. We waren al schoon met modder bezet, maar het zou er zeker niet op gaan beteren.

De carriere binnenrijden maakte mij zo nerveus als een kind die zijn eerste schoolreis mocht maken! Het zicht was uitmuntend! Je voelt je direct wreed klein als je zoiets ziet!

Aan het begin van de "Carriere Cimescaut" bleek mijn achterrem om zeep te zijn. Ik probeerde ze zo goeg mogelijk te herstellen, maar gene moyen... Ik zat volledig blok, ik kon geen remkracht meer ontwikkelen. Het zou dus voor de rest van de tocht op het gemak worden. We hadden nog een goede 20 km te doen! Ondertussen was het zichtbaar dat Yoerik zich hier echt in zijn element voelde. Het probleem met de ketting hield hem niet meer tegen...

Eenmaal beneden aan de machines, werd het pas duidelijk hoe immens die waren! Genieten was het! Puur genieten! De vuile ondergrond maakte dat we er op den duur allemaal gingen uitzien als negerkes... Amaai zunne...

De beklimming naar helemaal boven deed ik niet, omwille van de remmen. De afdaling zag ik helemaal niet zitten. Ik reed dus door naar de bevoorrading, terwijl Yoerik de klim voor zijn rekening nam. Aan de bevoorrading kregen we de kans om de bike te reinigen en opnieuw te oliën. Iedereen maakte daar gretig gebruik van... Aan de bevoorrading kwamen we ook Steenbakker Rik D. en Stefaan tegen...

Later kwam ook de forumtrein daar toe die voor een maal een tram was... Grote Plateau, VTT'tje, Traxer, Lok36000, Hanzi, Moustache,... Amaai, we waren weer goed vertegenwoordigd. Uiteindelijk kwam ook Yoerik terug. Na wat te eten en te drinken gingen we weer op weg. Na weer een boel krieren en wat afdalingskes en klimmekes, kwamen we de forumguys weer tegen die pech onderweg hadden...

We reden op ons gemaksken door. Iets verder kwamen we dan ook Rik tegen met pech. We hielpen hem zijn band vervangen... Toen we bezig waren, kwam er een madammeke koffie inschenken voor ons... Amaai, zo'n vriendelijk mens! Da komt ge in Vlaanderen toch nie tegen zunne...

Nadat we weer op weg gingen, kwamen we nogal gauw aan de volgende bevoorrading. Vanaf hier waren de zware en meest vuile stukken gepasseerd en werd het het parcours iets meer doorsnee!

Aan den arrivée werd onzen bike afgespoten door vriendelijke brandweermannen...

Na een schitterende TT door een schitterrende organisatie gingen we weer voldaan naar huis...

Volgend jaar ben ik zeker terug...

Te downloaden GPS, NGI en andere parcoursinfo

Gegevens
Energieverbruik 3038 kcal
Minimale hartslag 84 HF/min.
Gemiddelde hartslag 159 HF/min.
Maximale hartslag 192 HF/min.
Gemiddelde snelheid 17,4 km/u
Maximale snelheid 32,9 km/u
Afstand 36,4 km
Stijging 230 m

20061105 TT Amougies - Tower bikers

Gisteren een redelijk zware avond met nen hoop leffes en dat liet zich deze morgen wel voelen. Ik geraakte zeer moeilijk uit mijn bed... Het beloofde dus een lastige voormiddag te worden...

Zoals beloofd stond Yoerik om 7u45 aan de deur. Ik was juist bezig met den bike uit te halen. Na het inladen van de fietsen ging het dan richting Amougies. Daar aangekomen was John ook juist toegekomen. Aan de ingang kwam Andy juist toe en in de zaal bleek Brian al te wachten op ons. Na de inschrijvingen nog vlug ne koffie en dan weg...

Na een strook van een paar boereslagen, ging het richting de eerste klim van vandaag... Den Trieu... Voor diegenen die hem niet kennen is het er eentje die uitnodigt om van in het begin te vlammen, maar het venijn zit em in de staart. Na een draaike naar rechts volgt een schoon steil stukje... Hier bleek al gauw dat ik helemaal geen goede benen had en dat den alcool van gisteren duidelijk zijn tol eiste... Tja, ik wist het op voorhand hé, maar dat hield mij niet tegen. Opgeven staat niet in mijn woordenboek!

Na den Trieu gingen we dan via Heinsdal, Langveld richting de Klijte die we dan passeerden om langzamerhand bij de beklimming van den Hotond te komen. Daar was het weer sterven voor mij. Ik zag een hele tijd Steven (aka Beulie) en Frederick voor mij rijden, maar ik geraakte er niet meer bij. Ondertussen had ik de rest van de steenbakkers wel moeten laten gaan. De enigste die achter kwam was Yoerik, maar dat had te maken met een platte tube... Die had hij opgelopen ergens achter den Trieu en hij zei ons door te rijden...

Boven aan den Hotond zag ik Steven en Fré lachen... Ik kan mij voorstellen dat ik op dat moment lachwekkend was... Ik was er de leffes van gisteren aan het afwerken...

Na de Hotond kwam de eerste, zeer welgekomen, bevoorrading. Ik had echt wel nood aan een beetje recuperatie...

Na de bevoorrading was het geleidelijk aan richting de Patersberg. Die reden we zelf niet omhoog, maar het was wel wat draaien en keren en flirten met de flanken ervan... Deze flanken brachten ons dichter en dichter bij de Kwaremont.
Ondertussen bleek ook John niet zijn beste dag te hebben. Na de eerste twee beklimmingen goed verteerd te hebben bleek hij moeite te krijgen met wat volgde. Een verstopte neus bleek daar de oorzaak van te zijn...

Tijdens de beklimming van de Kwaremont bleek ik er weer door te komen. Ik had het nog altijd redelijk moeilijk, maar de benen werden duidelijk beter en beter. Na de Kwaremont kregen we de keuze tussen een splitsing voor de lange tocht (53 en 40) of de kleindere tochten. John en ik kozen voor de lange afstand. Ook de eerste steenbakkers deden dit... Yoerik, die nog steeds op achtervolgen aangewezen was, koos ook voor de lange afstand...

De organisatie zorgde voor nog een mooie extra lus met nog een klimmeke erbij en bracht ons zo naar het gezamelijke parcours voor alle deelnemers... In die extra lus was het effen slikken toen een hond zijn tanden eens mooi toonde... Gelukkig bleef het bij tonen...

Nadat we de grote weg hadden overgestoken, kregen we eerst nog een mooi stukje privé van een paar tientallen meters om dan via de gekende weg aan de afzink te beginnen richting voet van de Pensemont. Juist voor die voet kregen we de volgende bevoorrading... Hier kwam ook Nonkie aangereden, samen met nog een paar andere bikers. Na een tijdje kwam ook Yoerik aan, die ons eindelijk had te pakken.

Na deze tussenstop kregen we dus de mooie, maar redelijk lastige Pensemont voor de wielen geschoven. Hier bleken de benen eindelijk weer goed mee te willen... Ik slaagde erin om Andy en Nico te volgen. Brian kwam iets verder en John bleek meer en meer last te krijgen van kortademigheid.

Het steilste stuk van deze beklimming zit voor ne keer niet in de staart, maar in de start. Het stuk op den tarmac is het lastigste... Daarna kom je in het bos en is het genieten met volle teugen!

Hier en daar zat er een biker tussen die wat minder krachten overhad, of die technisch iets minder begaafd was... Tot daar, ofwel kalmkes erachter blijven, ofwel mooi inhalen waar mogelijk.

Velen puften hier echt wel en zaten op hun tandvlees... Ondertussen waren we aan de vierschaar beland. Het klassieke traject leek het te worden, maar plots moesten we van de "weg" af en tussen de bomen... Leuk, wreed leuk! Aan den Toren was het dan dalen geblazen en het gele blosotraject volgen! Schitterend stuk toch.

Wat dan volgde, waren ontelbare beklimmingen van de Kluisberg... Horlitin, Enclus du Haut met alle passende afdalingen en beklimmingen, Enclus du Bas...

Toen we uiteindelijk aan de laatste bevoorrading kwamen aan den Toren dachten we, da was ondertussen nog ikzelf, Andy, John en Yoerik, dat het zou gedaan zijn met de beklimmingen, maar neen hoor...

Eerst afdalen tot aan de parking, een steil maar schitterend stukje dalen en dan weer via de baan omhoog... Uiteindelijk moest er hier toch een eind aan komen... Op de top van de Kluisberg gingen we echter naar links om dan weer een fameus stuk te dalen en weer aan den achterkant van de Kluis te klimmen via "Le Bouquet"... Eenmaal boven naar links en dan waren we er bijna.

Nog een korte neep en het was gedaan met klimmen. Ondertussen had John wat achterstand door een platte band. Wij deden het lusje extra en tegen dat we terug waren, was hij er ook en konden we samen onze weg vervolgen.

Achter mij hoorde ik tijdens een afdaling iemand fameus vloeken... Iemand die er in geslaagd was om in de prikkeldraad te gaan... Omdat er een heel aantal direct bij waren, reed ik op 't gemak door. Ik zou John niet meer zien... Hij bleek ook nog gevallen te zijn, hopelijk zonder veel erg...

Ik kon dus alleen aan de "vuile strook" beginnen. Of Brian weer gaan zwemmen is, zullen we nooit weten, want hij heeft waarschijnlijk iets vroeger afgeslagen en de korte afstand gedaan, zodat hij alleen kon beginnen aan wat zijn "zwart beest" blijkt te zijn...

Hier en daar was het in deze oude spoorwegberm toch echt wel glibberig, maar zeer leuk! Echt wel content dat ik mij helm aan had, want tijdens het uitwijken voor een immense plas, bokte ik met mijn hoofd tegen een overhangende boomstronk.

Na wat glijden en doen, aangekomen bij het vliegveld waar ik dan ietwat temporiseerde om Yoerik en Andy tot bij mij te laten komen. Toen ik John niet zag, vroeg ik er naar aan Andy die mij duidelijk maakte dat hij viel, maar dat we mochten doorrijden.

Eenmaal aan den arrivee direct den bike gaan afspoelen en dan afgegeven aan de gratis bikewatch...

Nog nen icetea of twee naar binnen gekapt, nen vettigen hamburger gegeten en dan naar huis met Yoerik.

Moe maar voldaan teruggekomen van deze schitterende, niet te onderschatten tocht! 990 HM zijn niet niets hé!

Volgend jaar ben ik zeker weer van de partij!

Merci Tower Bikers!

Gegevens

Duur 3:57:40
Energieverbruik 4230 kcal
Aantal hartslagen 39704 slagen
Minimale hartslag 100 HF/min.
Gemiddelde hartslag 167 HF/min.
Maximale hartslag 193 HF/min.
Gemiddelde snelheid 17,1 km/u
Maximale snelheid 54,5 km/u
Afstand 57,2 km
Stijging 990 m