20080524 TT Herders Maarkedal 71 km (totaal 2008 => 1123 km)

Vandaag vol goede moed naar Maarkedal om daar te beginnen aan de 103 km van de Herdermarathon.

Tegen 7u45 daar afgesproken met Rudy, Siegfried, Kurt, Philippe en Stoffel. Stoffel kwam blijkbaar niet af. Wij dus maar weg met z'n vijven.

Het was direct menens... Een afdaling om dan direct een bosselke binnen te duiken en ons eens goed te laten gaan. Het beloofde voor de rest van de tocht. Er volgde een klimmeke met haarspelbochten die mij hier en daar toch iets te steil waren. De afdalingskes daarentegen waren echt wel spek voor mijn bek.
Deze singletracks waren om vingers en duimen vanaf te likken...

Voor het eerst in mijn leven kwam ik bikend het muziekbos door. Amaai, schitterend! Allez, de Herders hadden hier toch gezorg voor een schitterende passage. Na deze passage was het hergroeperen geblazen. We waren nog maar 10 km ver, maar het kon toch al tellen. Kurt was blijkbaar afgeslagen voor een kortere afstand (maar zou er op het einde meer hebben dan Siegfried, Rudy en ik...).

Na ontdaan te zijn van de overtollige kledij gingen we weer op weg. Nu was het effen dalen, wat ook kon deugd doen en wat ons zweet efkes deed opdrogen... maar niet voor lang zou blijken.
De Fortuinberg lag al te lachen en te wachten op ons. Hier dus ook nog effen draaien en keren, da kon ook nie anders hé. Da zouden ze toch zeker niet laten liggen hé...

Na dit stuk begon ik al te verlangen naar de bevoorrading... Eerst nog de Bois Du Pottelberg omhoog... Ja inderdaad, we waren al het Franstalig gedeelte van België binnen gereden. Ondertussen was Philippe al een stukske voorop gaan rijden... Niemand wist natuurlijk dat die Herders hun bevoorrading op zo'n toffe plaats zouden zetten, bovenop de Pottelberg. Ik zag Philippe dus al van verre lachen... Lekker sadistisch, terwijl de anderen zich nog in het zweet rijden om boven te geraken daar iets fris staan drinken... Pfff... Na een tijdje kwam ook den Stoffel daar naar boven gevlogen. We waren dus toch nog voltallig...

Na de Bois De Pottelberg ging het richting het Rivierenbos voor de Chinezen... Het Livierenbos dus... Infeite was het eerder het verbindingsstuk tussen Sainte Anne en het Bois de La Louviere (Livierenbos dus...).
Na het binnenrijden stonden daar een hoopke bikers te kijken naar beneden. Stoffel niet gemankierd en die vlamde naar beneden, ik kon het niet laten en van hetzelfde dus. Ondertussen sloegen Siegfried en Rudy een stukje af en reden ze door, ook Philippe van hetzelfde. Iets verder en wat draaien en keren verder kwamen Stoffel en ik toch weer op hetzelfde stuk.

Iets verder weer hetzelfde... Velen stonden naar beneden te gapen. Stoffel en ik vlogen weer naar beneden en direct erna steil omhoog... Toch wel effen bijtrappen om boven te geraken zunne... Even verder volgde weer zo'n steile klim, waar ik net niet boven geraakte en zelfs naar beneden gleed... Gelukkig den bike niet weer in de ribben gehad.

Na dit schitterende bos ging het via de Mont Des Rhodes naar het Brakelbos. Weer klimmen... Dit is toch ook een stuk waar je jezelf fameus naar de zak kan rijden zunne...

Wat daarna volgde... Amaai, ik zou het niet echt meer weten bij naam. Het ging fameus op en naar, maar ja, dat weet je op voorhand als je naar hier komt hé... Maar dat het zo erg was? Amaai... Waarom zijn we zo masochistisch ingesteld? Korteberg (die heel wat langer bleek te zijn dan de naam liet vermoeden) Steenberg, Schamperij, Kabuize, Boigneberg,... Soit, beetje per beetje kwamen de benen iets protesteren. Wat vorige week allemaal zo makkelijk leek te gaan, ging deze week al heeeeeel wat minder. Jammer, want de toch op zich was echt wil schitterend, de benen jammergenoeg niet.

Aan de derde bevoorrading dan maar beslist, samen met Rudy en Siegfried om af te draaien naar het parcours van de 86 km... Even verder kregen we de Taaienberg nog voor de wielen. Op zich lijkt hij mij niet zo taai, maar vandaag was hij echt zo taai gelijk een oude schoenzool zunne, allez, voor mij toch...

Ietske verder dan nog de kasseien van de Donderij, en ik hoorde het hier echt wel donderen zunne... Amaai! Den man met de hamer heeft mij vandaag niet gespaard.

Dan nog het pad op met de "paardenbedoening" of zoiets? Het gedaver liet niets aan de verbeelding over. De paarden deden hier duidelijk hun best.

Dan nog effen op de foto, arm in arm met den Rudy en op naar de laatste kilometer.

Moe, maar voldaan kwamen we dan weer aan den arrivee, met uiteindelijk 71 km op den teller, terwijl het de bedoeling was van er 103 van te maken... Jammer echt heel jammer dat de benen (en op den duur het koppeke) niet mee wilden...

Te downloaden GPS, IGN en andere parcoursinfo

20080518 TT Beuvry 62 km (totaal 2008 = 1052 km)

Vandaag zouden we nog eens in actie komen... Eindelijk! Sinds 28/04 niet meer op den bike gezeten omwille van een valpartij tijdens de "Ride For Help" in Zwevegem.

De ribben waren redelijk zwaar gekneusd en na het nemen van foto's bleek er gelukkig niets gebroken of gebarsten te zijn. Ik mocht dus, als ik mezelf goed genoeg voelde, weer biken. Ik voel me daar nogal rap goed genoeg voor... :-)

Ik heb het me vandaag geen twee seconden beklaagd dat ik zo vroeg uit mijn bed gekropen ben. Om 6u05 opstaan op een zondag, het is niet voor iedere week...
Om 6u40 bij Yoerik, den bike inladen en dan op weg naar het Franse Beuvry, dicht bij Bethune. Onderweg wou ik nog een boterhammeke eten dat ik 's ochtends klaargemaakt had. Jammergenoeg had ik ipv van mijn koekebrood de oude boterhams voor de kippen mee...
Soit, een droog wafelke van Yoerik dan maar.

Eenmaal aangekomen in Beuvry, bleek het daar al een gezellige drukte te zijn. Na een plaatselijke op een rond punt samen met andere vlamingen (dat komt ervan door mij te volgen...) toch aan den départ geraakt.

Na de inschrijving nog effen wachten op John, Rik en Bruno om dan op weg te gaan. Ondertussen kwamen meer en meer vlamingen aan, waaronder ook onze medesteenbakker Siegfried die iets verder dan kwam aansluiten bij ons. Hij twijfelde... kortere afstand of de grotere afstand? Hij is immers niet zo'n grote fan van terrils en vooral niet echt van de afdalingen... Toch maar de grote tocht genomen onder onze aanmoedigingen.

Daar waren we dus op weg... Ik verlande al tot de eersten terril. Na wat draaien en keren en bitter weinig verhard kwamen we bij de eerste bult... Allez, hier was het nog een bultje, die van Verquin. De eerste afdeling die we ter verwerken kregen was er direct ook eentje die wat duidelijkheid schiep rond wat er nog volgen kon. Effen ver achter het zadel hangen, een beetje door de knieën en de bike zijn werk laten doen. Zeker niet versteven op den bike zitten, anders lig je er gegarandeerd.
Hier bleek al dat de schijfremmen hier toch wel hun nut zouden bewijzen. In combinatie met de bredere band die ik oplegde in plaats van de 1.5 winterband...

John bleek gelijk te krijgen, het zou een schitterende tocht worden. De ribben voelden hier en daar wel een beetje ambetant aan, maar ik zou het wel volbrengen.

Ondertussen werd ook duidelijk dat een aantal stroken toch ook wel redelijk smerig lagen. We zouden weer vuil zijn tegen de middag. Dienen ondergrond in deze steengroeves en terrils is toch niet te onderschatten.

Ondertussen waren we een tiental kilometer ver en hadden we al twee beklimmingen gedaan. De zwaarste moesten echter nog komen. We hadden immers alleen nog maar Verquigneul gedaan en Verquin.

Nu was het richting Mazingarbe... Op onze rechterkant zagen we de skipiste van Noeux Les Mines waar we natuurlijk niet op mochten... Wa zou da nie geven. De oude spoorweg richting Mazingarbe was het moment om nog eens door te geven en het gaspedaal iets verder in te duwen. Ondertussen was Siegfried ietske achterop geraakt en werd het efkes wachten geblazen. Ook John had blijkbaar last van de tegenwind. Yoerik liet het niet aan zijn hart komen en bleef lustig doortrappen, tot we beslisten om efkes te temporiseren.

We kwamen dan plots temidden een leefgemeenschap van zigeuners die toch een nogal grote vuilen boel achterlaten... Soit, we lieten het de pret niet bederven. Ook deze beklimming werd op het gemak gedaan, want het zwaarste en mooiste van de tocht moest nog komen... Hier begon mijnen achterderailleur nu en dan raar te doen. Mijn ketting blokkeerde en trok den boel mee. Bleek het na gans Mazingarbe gedaan te hebben gewoon een te lange ketting te zijn.
Ondertussen had ik wel Siegfried een duik zien nemen en was ikzelf ook een tweetal keren in de struiken beland.
Op het einde van den dezen dan maar een stuk ketting uitgehaald...

En dan...

De tieten van Loos en Gohelle, een klein stadje bij Lens. De bulten zijn meer dan gekend in het vlaamse MTB milieu, het is echt een droom om hier te biken... Kijk maar hier...

Hier werd het puur genieten van begin tot einde. We kozen echter wel voor de 45 km hier, we hadden dus een luske minder van een 5 tal kilometer. De beklimming van de bulten begon hier dus pas echt. Als je van beneden naar bovenaan keek zag je ze hier en daar toch fameus puffen zunne... Nie normaal... Wa zou da gaan geven?

Bij het eerste stuk effen moeten afstappen, maar aangezien de anderen het konden, moest ik het ook kunnen. Ik had wel ietsken achterstand maar begon beetje bij beetje dichterbij te komen. De afdalingen op de randen zorgden er dan voor dat ik weer dichter bij John kwam en hem voorbij ging. Siegfried had mij laten passeren vooraleer we aan de afdaling begonnen. Yoerik was als rasechte daler niet meer bij te halen.

Bij het draain en keren in het bosje na de afdaling ging ik John dus voorbij, maar iets later ging hij mij weer voorbij door een stuurfout van mijnentwege... Nog ne keer... Effen naar beneden gegleden op een boordeke.

Dan nog ne keer pal recht omhoog en tot mijn verbazing stond Yoerik daar stil... Kramp, ging dus niet meer... Da klein stukske klimmen was dan ook echt heel steil... Weinigen reden tot boven... John probeerde nog, maar de laatste paar meters waren er teveel aan.

Nog effen wachten op Siegfried en dan weer op weg... Wat draaien en keren boven en dan weer een fameuze afdaling die ik wijselijk te voet deed, net als Siegfried en John. Yoerik probeerde, maar ging tegen de grond in het steilste stuk...
Na deze strook recht naar beneden sprongen we weer op onzen bike en was het puur genieten tot aan de tweede bevoorrading.

Na een deugddoende ravito ging het dan tot aan den arrivée. John gaf er plots een fameuze lap op. Daarna was het nog even aan Yoerik, maar dat bleek één van de laatste stuiptrekkingen. Ook Siegfried kwam plots uit het niets en draaide de gashendel nog eens goed open. Dit duurde echter ook maar een paar honderd meter meer... Ook blijkbaar de laatste snukskes voor het definitieve einde...

Ondertussen zaten John en ik dus alleen... Aan de bevoorrading had ik gehoord dat het nog een 7 tal kilometer was. 7 kilometer gas geven, da moest lukken... Het bleken echter heel wat meer dan 7 kilometer te zijn, het was nog het dubbel.
De gas bleef echter open tot op het einde en John nam niet meer over... Slimme zet of niet beter meer kunnen?

Op het einde kregen we nog een bultje te verwerken die nog effen pijn kon doen. We konden het echter nemen in snelheid, maar het beet toch zunne... Voor John was het echter net iets van het goede teveel..., maar den arrivée lag juist achter het "bergske", dus niet getreurd...

Heel content dat ik weer den bike op kon vandaag en heel content van de benen. Het drie weken stil liggen heeft niet echt negatieve gevolgen gehad bleek vandaag... Leuk, heel leuk...

Allez, op naar de Herdermarathon van volgende week en de 103 km... De week erop naar Beuvrages en dan op 7 juni de 100 of 130 km op de regiotour en we zitten weer op schema voor deze zomer...


Te downloaden GPS, IGN en andere parcoursinfo

10 dagen tot een maand buiten (fiets)strijd

Naar aanleiding van de aanhoudende pijn aan de ribben door de valpartij van zondag, ging ik gisterenavond uiteindelijk toch naar de dokter.

Het verdict was niet mals... Gelukkig geen gebroken ribben, maar wel een paar fameus gekneusde...

Rib 4 is licht gekneusd, maar ribben 6 en 7 aan de rechterkant hebben een lelijke duw gekregen. Die zijn zwaar gekneusd. Een breuk is het alleszins niet.
Om zeker te zijn dat er geen barstje in zit moeten er maandag nog foto's genomen worden.

Als er geen barstjes in zitten mag ik ten vroegste binnen een tiental dagen beginnen fietsen. De pijn zou anders ondraaglijk zijn volgens de dokter.

Indien er een barstje in zit ben ik voor minstens een maand buiten strijd. Laat ons hopen dat het dus maar om een kneuzing alleen gaat. Als het om een barstje gaat zou ik anders al zeker de plannen voor Herdermarathon van eind mei en de Regiotour van7 juni mogen opbergen.
Mijn schema om naar deze evenementen toe te werken ligt dan zeker helemaal over hoop...

Meer dan 100 km mountainbiken na een goede maand niets te hebben gedaan zou uiteraard niet lukken...

Soit, nu nog wat pijnstillers nemen om het dagelijks leven en slapen draaglijk te maken en dan hopen op een snel herstel...