Dit weekend met een deel van de club afgezakt naar Vielsalm om een weekende te genieten van het Sun Parks MTB event.
Vielsalm... Het zou zeker niet makkelijk worden... Om te starten op dag één leken de benen wel goed. De klimmekes gingen relatief makkelijk... Nogal een geluk, want het waren er direct nogal nen hoop. Aan Pascal was het ook niet te zien dat hij een tijdje bijna niet op de bike gezeten had! Amaai! Iedere keer dat het omhoog ging, leek hij vleugels te krijgen. We lieten hem maar rijden, want hem volgen op zo'n tocht is goed om jezelf naar de knoppen te rijden.
Zelf reed ik op mijn eigen tempo naar boven. De eerste klim had direct voor een schifting gezorgd... Voor mij redelijk goed, want dan kon ik foto's nemen als ik dat wou. Zo gezegd, zo gedaan...
Geleidelijk aan werd duidelijk dat het nu en dan hergroeperen geblazen zou zijn. Geen probleem, we zouden wel wachten op elkaar.
Omwille van het feit dat het een familieweekend was en ikzelf ook nog wat tijd wou besteden aan de kinderen, koos ik voor de 50 km. Ook John, Kurt, Yoerik en Pascal kozen voor die afstand.
Steven, die naarmate de tocht vorderde beter en beter werd, besloot om samen met Berre voor de grote toer te gaan! Iets na de laatste bevoorrading kwamen we Steven echter weer tegen. Hij had materiaalpech, zijnen buitenband gescheurd en een klapband... Met een nieuwe binnenband erin weer kalmkes aan naar de start dus... op de baan! Ebde dan eens goei benen! Het materiaal wil dan niet mee.
Yoerik kwam er ook door en nam met Pascal wat afstand. Al gauw bleek dat ze een beetje te onstuimig geweest waren en in een singletrack rechtdoor gegaan waren ipv rechtsaf... met alle gevolgen van dien. De afdaling weer omhoog dus, en het was nogal redelijk steil. Ondertussen was ook John weer bij mij komen aansluiten... We vervolgden onze weg en werden aan een twijfelpunt weer bijgehaald door Pascal en Yoerik.
Deze tocht werd echt wel genieten van het begin tot het einde! Hier en daar werd het ook afzien gelijk de beesten, maar dat nam ik er met plezier bij!
Ik moet ook wel zeggen dat mijn ietwat aangepaste klimtechniek ook wel zijn vruchten afwerpt! Ik ga langer mee (door minder wild te starten en kleiner te trappen) en kom ook veel minder vermoeid aan de top van een beklimming... Dankzij de tips en de ietwat gekopieerde manier van klimmen van mijn broer, wordt het iets makkelijker...
De laatste klim naar Sun Parks zelf was er wel eentje om u tegen te zeggen en eentje dat famzus in de kuiten kroop... Nog efkes op de tanden bijten en dan naar de bikewash en naar de hersteldienst. Den bike deed immers raar in afdalingen... De ketting schoot over de tandwielekes achteraan en maakte een heel raar lawaai... De mannen van Sram zouden mij hopelijk kunnen helpen...
Vielsalm... Het zou zeker niet makkelijk worden... Om te starten op dag één leken de benen wel goed. De klimmekes gingen relatief makkelijk... Nogal een geluk, want het waren er direct nogal nen hoop. Aan Pascal was het ook niet te zien dat hij een tijdje bijna niet op de bike gezeten had! Amaai! Iedere keer dat het omhoog ging, leek hij vleugels te krijgen. We lieten hem maar rijden, want hem volgen op zo'n tocht is goed om jezelf naar de knoppen te rijden.
Zelf reed ik op mijn eigen tempo naar boven. De eerste klim had direct voor een schifting gezorgd... Voor mij redelijk goed, want dan kon ik foto's nemen als ik dat wou. Zo gezegd, zo gedaan...
Geleidelijk aan werd duidelijk dat het nu en dan hergroeperen geblazen zou zijn. Geen probleem, we zouden wel wachten op elkaar.
Omwille van het feit dat het een familieweekend was en ikzelf ook nog wat tijd wou besteden aan de kinderen, koos ik voor de 50 km. Ook John, Kurt, Yoerik en Pascal kozen voor die afstand.
Steven, die naarmate de tocht vorderde beter en beter werd, besloot om samen met Berre voor de grote toer te gaan! Iets na de laatste bevoorrading kwamen we Steven echter weer tegen. Hij had materiaalpech, zijnen buitenband gescheurd en een klapband... Met een nieuwe binnenband erin weer kalmkes aan naar de start dus... op de baan! Ebde dan eens goei benen! Het materiaal wil dan niet mee.
Yoerik kwam er ook door en nam met Pascal wat afstand. Al gauw bleek dat ze een beetje te onstuimig geweest waren en in een singletrack rechtdoor gegaan waren ipv rechtsaf... met alle gevolgen van dien. De afdaling weer omhoog dus, en het was nogal redelijk steil. Ondertussen was ook John weer bij mij komen aansluiten... We vervolgden onze weg en werden aan een twijfelpunt weer bijgehaald door Pascal en Yoerik.
Deze tocht werd echt wel genieten van het begin tot het einde! Hier en daar werd het ook afzien gelijk de beesten, maar dat nam ik er met plezier bij!
Ik moet ook wel zeggen dat mijn ietwat aangepaste klimtechniek ook wel zijn vruchten afwerpt! Ik ga langer mee (door minder wild te starten en kleiner te trappen) en kom ook veel minder vermoeid aan de top van een beklimming... Dankzij de tips en de ietwat gekopieerde manier van klimmen van mijn broer, wordt het iets makkelijker...
De laatste klim naar Sun Parks zelf was er wel eentje om u tegen te zeggen en eentje dat famzus in de kuiten kroop... Nog efkes op de tanden bijten en dan naar de bikewash en naar de hersteldienst. Den bike deed immers raar in afdalingen... De ketting schoot over de tandwielekes achteraan en maakte een heel raar lawaai... De mannen van Sram zouden mij hopelijk kunnen helpen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten