Gisteren een redelijk zware avond met nen hoop leffes en dat liet zich deze morgen wel voelen. Ik geraakte zeer moeilijk uit mijn bed... Het beloofde dus een lastige voormiddag te worden...
Zoals beloofd stond Yoerik om 7u45 aan de deur. Ik was juist bezig met den bike uit te halen. Na het inladen van de fietsen ging het dan richting Amougies. Daar aangekomen was John ook juist toegekomen. Aan de ingang kwam Andy juist toe en in de zaal bleek Brian al te wachten op ons. Na de inschrijvingen nog vlug ne koffie en dan weg...
Na een strook van een paar boereslagen, ging het richting de eerste klim van vandaag... Den Trieu... Voor diegenen die hem niet kennen is het er eentje die uitnodigt om van in het begin te vlammen, maar het venijn zit em in de staart. Na een draaike naar rechts volgt een schoon steil stukje... Hier bleek al gauw dat ik helemaal geen goede benen had en dat den alcool van gisteren duidelijk zijn tol eiste... Tja, ik wist het op voorhand hé, maar dat hield mij niet tegen. Opgeven staat niet in mijn woordenboek!
Na den Trieu gingen we dan via Heinsdal, Langveld richting de Klijte die we dan passeerden om langzamerhand bij de beklimming van den Hotond te komen. Daar was het weer sterven voor mij. Ik zag een hele tijd Steven (aka Beulie) en Frederick voor mij rijden, maar ik geraakte er niet meer bij. Ondertussen had ik de rest van de steenbakkers wel moeten laten gaan. De enigste die achter kwam was Yoerik, maar dat had te maken met een platte tube... Die had hij opgelopen ergens achter den Trieu en hij zei ons door te rijden...
Boven aan den Hotond zag ik Steven en Fré lachen... Ik kan mij voorstellen dat ik op dat moment lachwekkend was... Ik was er de leffes van gisteren aan het afwerken...
Na de Hotond kwam de eerste, zeer welgekomen, bevoorrading. Ik had echt wel nood aan een beetje recuperatie...
Na de bevoorrading was het geleidelijk aan richting de Patersberg. Die reden we zelf niet omhoog, maar het was wel wat draaien en keren en flirten met de flanken ervan... Deze flanken brachten ons dichter en dichter bij de Kwaremont.
Ondertussen bleek ook John niet zijn beste dag te hebben. Na de eerste twee beklimmingen goed verteerd te hebben bleek hij moeite te krijgen met wat volgde. Een verstopte neus bleek daar de oorzaak van te zijn...
Ondertussen bleek ook John niet zijn beste dag te hebben. Na de eerste twee beklimmingen goed verteerd te hebben bleek hij moeite te krijgen met wat volgde. Een verstopte neus bleek daar de oorzaak van te zijn...
Tijdens de beklimming van de Kwaremont bleek ik er weer door te komen. Ik had het nog altijd redelijk moeilijk, maar de benen werden duidelijk beter en beter. Na de Kwaremont kregen we de keuze tussen een splitsing voor de lange tocht (53 en 40) of de kleindere tochten. John en ik kozen voor de lange afstand. Ook de eerste steenbakkers deden dit... Yoerik, die nog steeds op achtervolgen aangewezen was, koos ook voor de lange afstand...
De organisatie zorgde voor nog een mooie extra lus met nog een klimmeke erbij en bracht ons zo naar het gezamelijke parcours voor alle deelnemers... In die extra lus was het effen slikken toen een hond zijn tanden eens mooi toonde... Gelukkig bleef het bij tonen...
Nadat we de grote weg hadden overgestoken, kregen we eerst nog een mooi stukje privé van een paar tientallen meters om dan via de gekende weg aan de afzink te beginnen richting voet van de Pensemont. Juist voor die voet kregen we de volgende bevoorrading... Hier kwam ook Nonkie aangereden, samen met nog een paar andere bikers. Na een tijdje kwam ook Yoerik aan, die ons eindelijk had te pakken.
Na deze tussenstop kregen we dus de mooie, maar redelijk lastige Pensemont voor de wielen geschoven. Hier bleken de benen eindelijk weer goed mee te willen... Ik slaagde erin om Andy en Nico te volgen. Brian kwam iets verder en John bleek meer en meer last te krijgen van kortademigheid.
Het steilste stuk van deze beklimming zit voor ne keer niet in de staart, maar in de start. Het stuk op den tarmac is het lastigste... Daarna kom je in het bos en is het genieten met volle teugen!
Hier en daar zat er een biker tussen die wat minder krachten overhad, of die technisch iets minder begaafd was... Tot daar, ofwel kalmkes erachter blijven, ofwel mooi inhalen waar mogelijk.
Velen puften hier echt wel en zaten op hun tandvlees... Ondertussen waren we aan de vierschaar beland. Het klassieke traject leek het te worden, maar plots moesten we van de "weg" af en tussen de bomen... Leuk, wreed leuk! Aan den Toren was het dan dalen geblazen en het gele blosotraject volgen! Schitterend stuk toch.
Wat dan volgde, waren ontelbare beklimmingen van de Kluisberg... Horlitin, Enclus du Haut met alle passende afdalingen en beklimmingen, Enclus du Bas...
Toen we uiteindelijk aan de laatste bevoorrading kwamen aan den Toren dachten we, da was ondertussen nog ikzelf, Andy, John en Yoerik, dat het zou gedaan zijn met de beklimmingen, maar neen hoor...
Eerst afdalen tot aan de parking, een steil maar schitterend stukje dalen en dan weer via de baan omhoog... Uiteindelijk moest er hier toch een eind aan komen... Op de top van de Kluisberg gingen we echter naar links om dan weer een fameus stuk te dalen en weer aan den achterkant van de Kluis te klimmen via "Le Bouquet"... Eenmaal boven naar links en dan waren we er bijna.
Nog een korte neep en het was gedaan met klimmen. Ondertussen had John wat achterstand door een platte band. Wij deden het lusje extra en tegen dat we terug waren, was hij er ook en konden we samen onze weg vervolgen.
Achter mij hoorde ik tijdens een afdaling iemand fameus vloeken... Iemand die er in geslaagd was om in de prikkeldraad te gaan... Omdat er een heel aantal direct bij waren, reed ik op 't gemak door. Ik zou John niet meer zien... Hij bleek ook nog gevallen te zijn, hopelijk zonder veel erg...
Ik kon dus alleen aan de "vuile strook" beginnen. Of Brian weer gaan zwemmen is, zullen we nooit weten, want hij heeft waarschijnlijk iets vroeger afgeslagen en de korte afstand gedaan, zodat hij alleen kon beginnen aan wat zijn "zwart beest" blijkt te zijn...
Hier en daar was het in deze oude spoorwegberm toch echt wel glibberig, maar zeer leuk! Echt wel content dat ik mij helm aan had, want tijdens het uitwijken voor een immense plas, bokte ik met mijn hoofd tegen een overhangende boomstronk.
Na wat glijden en doen, aangekomen bij het vliegveld waar ik dan ietwat temporiseerde om Yoerik en Andy tot bij mij te laten komen. Toen ik John niet zag, vroeg ik er naar aan Andy die mij duidelijk maakte dat hij viel, maar dat we mochten doorrijden.
Eenmaal aan den arrivee direct den bike gaan afspoelen en dan afgegeven aan de gratis bikewatch...
Nog nen icetea of twee naar binnen gekapt, nen vettigen hamburger gegeten en dan naar huis met Yoerik.
Moe maar voldaan teruggekomen van deze schitterende, niet te onderschatten tocht! 990 HM zijn niet niets hé!
Volgend jaar ben ik zeker weer van de partij!
Merci Tower Bikers!
Gegevens
Duur 3:57:40 Energieverbruik 4230 kcal
Aantal hartslagen 39704 slagen
Minimale hartslag 100 HF/min.
Gemiddelde hartslag 167 HF/min.
Maximale hartslag 193 HF/min.
Gemiddelde snelheid 17,1 km/u
Maximale snelheid 54,5 km/u
Afstand 57,2 km
Stijging 990 m
Geen opmerkingen:
Een reactie posten